Financieel expert Theo Parkiet had
mij telefonisch gewaarschuwd. “Ik
werk al jaren voor de dames Driessen,
wij kennen elkaar uit de kerk. Zo
langzamerhand weet ik hoe ik ze
moet aanpakken, maar makkelijk is
het niet”. Het intakegesprek vond
plaats in april 2016. Emma en Saar
Driessen waren in de zeventig en
keken niet vrolijk. “Het is nogal een
eind rijden vanuit Uddel”, zei Emma
Driessen beschuldigend. “Erg vermoei-
end. Ook al zat meneer Parkiet achter
het stuur”. Haar financieel adviseur
knikte. Drs. Parkiet had een driedelig
donkergrijs pak aan. Zijn oranje haar
was opgeschoren tot boven zijn oren.
Door een rond brilletje bestudeerde de man de stukken die voor
hem lagen. Toen nam hij het woord. De dames Driessen hadden
grote stukken land in en rond het stadje Uddel in eigendom. Hun
overgrootvader had de landerijen begin vorige eeuw verworven
en de grond in erfpacht gegeven aan landarbeiders, die in de
buurt werkten. Die hadden huizen laten bouwen op de stukken
land. “In totaal gaat het om 35 woningen op evenzovele erfpacht-
kavels. Generaties lang is er feitelijk niets veranderd. Ook de erf-
pachtsom niet. Die bedraagt op jaarbasis om en nabij de twee
euro. Dat is natuurlijk niet reëel”. De zussen hadden besloten om
de erfpachtovereenkomsten op te zeggen en de grond te verko-
pen. Het eerste slachtoffer was Teun Peters geweest. Hij woonde
met zijn gezin in het huis waarin ook zijn ouders, grootouders
en overgrootouders gewoond hadden. De opzeggingsbrief die op
zijn deurmat viel, was als een bom ingeslagen. De lokale advo-
caat Mr Gelpke was namens de familie Peters onmiddellijk een
rechtszaak begonnen.
“Het is de bedoeling dat u namens ons verweer voert”, zei Emma
Driessen toen de heer Parkiet klaar was met zijn verhaal. De
andere zus, Saar Driessen, had mij tot dat moment zwijgend aan-
gekeken. Toen zij haar mond opendeed verspreidde een drank-
lucht zich door de kamer. “Ik weet het niet Emma”, zei ze schor.
“Al te snugger lijkt hij mij niet. Volgens mij kunnen wij beter een
ander advocaatje nemen”. Emma
Driessen sloeg met haar hand op de
bespreektafel. “Mond dicht”, beet zij
haar zus toe. “Deze man gaat ons
verdedigen”.
De rechtbank in Arnhem bepaalde een
comparitie van partijen. In juli 2016
reisde ik af naar Uddel, waar ik mijn
cliënten en de heer Parkiet oppikte. De
dames woonden in een klein kasteel,
met een fantastisch uitzicht over de
aangrenzende landerijen. “Ah, daar is
onze domoor uit Den Haag”, verwel-
komde Saar Driessen mij.
“De erfpachtovereenkomst die de
voorvaderen van partijen hebben
gesloten is eeuwigdurend. Dat staat in
de eerste regel van de handgeschreven akte”, begon Mr Gelpke
zijn betoog. “De erfpacht kan derhalve niet beëindigd worden.
Om die reden is de opzegging door de dames Driessen dan ook
nietig”. Namens de zussen bepleitte ik onder meer dat elke duur-
overeenkomst beëindigd kan worden, ook al staat er ‘eeuwigdu-
rend’ boven. De rechter koos voor een praktische benadering.
“Begrijp ik het goed, dan willen de dames Driessen het perceel
waarop de familie Peters woont van de hand doen. Meneer
Peters, heeft u er wel eens aan gedacht om het perceel te kopen?“
De heer Peters stond zenuwachtig op. “Heel Uddel haat die vrou-
wen, Edelachtbare. Ik heb er eerlijk gezegd nooit over nagedacht
om hen een voorstel te doen”.
“Misschien is hier een rol weggelegd voor de advocaten van par-
tijen”, zei de rechter.” Ik schors deze zitting. Over twee weken
gaan we verder, tenzij er een oplossing is bereikt”.
Na onderhandelingen kwam die oplossing er een week later, de
familie Peters kocht het land voor 500.000 euro van mijn cliën-
ten. Saar Driessen schreef mij nog een afsluitende e-mail: “Heeft
u er wel eens over gedacht om u hier als makelaar te vestigen?
Dat werk gaat u een stuk beter af. Hoeft u ook niet zo na te
denken”.
De namen van de betrokkenen zijn gefingeerd.
Rijke zussen
mr. Raymond de Mooij
37
